Dag 11 van 20 x 20 - The Girlfriend
Op zoek naar een tekst om te gebruiken voor dit project doorzocht ik de krant van vandaag. Het enige wat ik tegenkwam waren berichten over Covid-19. Schrijnende, lastige en machteloze berichten met hier en daar een klein sprankje hoop. Op dit moment heb ik juist wat meer behoefte aan wat hoop en liefde, waarschijnlijk jullie ook. Dus zocht ik verder.
Laatst kocht ik het nieuwe boek Bloemblad in zee van Isabel Allende, één van mijn favoriete schrijvers. Haar verhalen nemen je mee op reis, door de geschiedenis, naar verre landen en poëtische vergezichten. Ze schrijft heel beeldend, intiem en prikkelt de verbeelding. Aan dit boek moet ik nog beginnen, maar op de achterflap kwam ik de naam Pablo Neruda tegen, de Chileense dichter en Nobelprijswinnaar. Een aanleiding om vandaag te kiezen voor één van zijn werken, een liefdessonnet uit Cien Sonetos de Amor (1960).
Ik honger naar je mond, je stem, je haren En vasten en stom loop ik door de straten, Het brood voedt me niet, de ochtend ontwricht me, Ik zoek je voetgeklater in de dagen.
Ik honger naar je losgeslagen lach, Je handen, als het razend graan gekleurd, Ik honger naar je bleke stenen nagels En wil je huid, gave amandel, eten.
Ik wil eten de straal door je schoonheid verbrand, Je neus, de vorstin van je trotse gezicht, Ik wil eten de vluchtige schaduw van je wimpers
En hongerig besnuffel ik de schemer Jou zoekend, zoekend naar je bloedwarm hart Als poema in 't verlaten Quitratùe
Het gedicht begint met een felle hartstocht, maar als snel slaat de toon om naar een smachten, om daarna uit te komen bij een bloeddorstige honger die blijkbaar niet gestild kan worden. Dus helaas, geen romantische ode aan de liefde. Het gevoel dat achter blijft is die van een onbeantwoorde liefde, één die je binnenste op eet.
Het beeld dat ik erbij heb uitgekozen is The Girlfriend van Marlene Dumas. De vrouw in beeld is gehuld in een bontkraag, en kijkt ons aan met zinnige rode lippen die eruit springen in het witte gezicht. Tegelijkertijd vormen de lippen een brug naar de rest van haar gezicht en het rode haar. De zinnige lippen lijken niet te corresponderen met de blik in haar ogen die leeg vanachter het haar de ruimte inkijken. Ze lijkt langs ons heen te kijken, ons niet te zien. De lippen rood geverfd zijn er alleen voor de schijn, een masker, een muur. De lippen als pantser voor de werkelijke gevoelens die verborgen blijven. Is het trots, verveeldheid, snobisme of verdriet dat ik zie in dit prachtige portret van een vreemde.
Het schilderij heet The Girlfriend, geen naam, er lijkt geen persoonlijke relatie te bestaan tussen de maker en de geportretteerde. Bestaat ze echt of is het fictie? Dat is ook de vraag bij het gedicht van Neruda, beschrijft hij hier een echte geliefde of is het een fictief beeld, een metafoor?
Kijk voor meer informatie en inspiratie op: https://www.rozemarijnonline.net/poezie/neruda-honger.html https://www.nrc.nl/nieuws/2008/01/04/een-bedrijfscollectie-is-niet-van-deze-tijd-11462596-a416893 https://www.neruda.nl/pablo-neruda https://kunstvensters.com/2020/03/20/uit-de-collectie-nederland-marlene-dumas-in-het-centraal-museum/
Kunstwerk: The Girfriend (1986) van Marlene Dumas ©ABN Amro collectie